Balsam Łomżyński: Wiele hałasu onuc



Wiele lat później, w obliczu śmierci ze śmiechu i rozpaczy z rąk napalonej salonki, doktor Lasek przypomniał sobie tę noc, kiedy wdowa po Kurtyce pokazała mu brzozę. 

Smoleńsk Siewierny był wtedy głębokim jarem poniżej progu pasa, z zaniedbaną działką należącą do Mikołaja Bodina, lekarza pogotowia całe dnie nadzorującego przedwczesne śmierci i gasnące serca rozdartych niemożliwą do okiełznania nostalgią właścicieli domów wzdłuż ulicy Kuzniecowa. Domy znajdowały się w stanie ciągłej, chaotycznej rozbudowy, wiodły do nich schody wyższe niż one same i ludzie zazwyczaj umierali zanim udało im się wymurować ostatni stopień. Mikołaj Jakowlewicz Bodin nie był dobrym lekarzem, ale umiał opowiadać, a to uśmierzało niedorzeczność śmierci i domów bez wdzięku, w których nie sposób żyć, a tym bardziej umierać.

W czasie grabienia liści w ogrodzie, Bodin widział pijaną wycieczkę, która rzucając kurwami głośniej, niż tawsy zrozpaczonego tupolewa, poleciała na groby przodków, których mieli za własnych, chociaż ci od wycieczki odżegnywali się od miesięcy po polsku, żydowsku i, na wszelki wypadek, po rosyjsku, aż drżały igły syberyjskich świerków, które zaczynały się od tego miejsca, a kończyły pod Władywostokiem. 
Każdego roku w intencji tego miejsca odprawiano w ostatniej placówce nachalnej rzymskiej herezji odjechane egzorcyzmy. Najpierw odganiano mgłę, potem wieżę, aż przyszła kolej na rosyjską brzozę. 

Brodaty astrofizyk Artymowicz, człowiek o łagodnym spojrzeniu zamorskiego wybrańca losu, który od dziecka zaznawał wyłącznie prawdziwej miłości, wyjaśnił Laskowi, co robić by wdowa pojednała się z brzozą.
Wdowa po Kurtyce nie wiedziała wtedy jeszcze jak się co nazywa i Lasek musiał demonstrować biedaczce jej własne funkcje, używając prymitywnego języka lotniczej biurokracji. 
Za radą astrofizyka, Lasek zszedł ku udom jednym łapczywym haustem, co w kręgach ipeenowskich nie tylko się nie zdarza, ale jest zgoła nie do pomyślenia, wyłączywszy może Gontarczyka i Cenckiewicza, którzy zdolni są pomyśleć absolutnie wszystko, a potem wykonał półobrót, co jest rzadkością we wszystkich środowiskach, wyłączywszy może akademiki doktorantów fizyki teoretycznej Uniwersytetu Toronto. Wdowa po Kurtyce piała jak hawajski kogut, zdumiona czym byłby świat pozbawiony zwolenników lustracji. Zakrzyknąwszy uno, dos más! Lasek wziął ją na barana jak dziecko, wykonał głęboki skłon i Kurtykowa zadumała się nad cudem grawitacji, o której ani ona ani jej powiernicy nie przypuszczali, że może zrobić z człowiekiem co chce. Odwrócona wdowa po Kurtyce nie tylko, że zrozumiała jaka jest prawdziwa funkcja ust, którymi dotąd jedynie złorzeczyła, ale głębokim z rozkoszy zassaniem oczyściła las i trzęsawisko ze z dawna uznanych za zagubione telefonów komórkowych i pistoletów oficerów ochrony:
-- Pistolety, z których nikt nigdy nie strzelał można brać w usta. 

Lasek poczynił na kaburze dwa nacięcia i uczynił rzecz z punktu widzenia astrofizyki oczywistą, zawinął mianowicie długie piersi Kurtykowej wokół jej własnych kostek, co nadało jej siłę nośną. Wysokość nie była imponująca, ale starczyła by ocierać się precyzyjnie o wierzchołki drzew. 
Gaj brzozowy wyświadczył wdowie coś w rodzaju déja vu, reinkarnacji, i przyjemność szczania na dogasające ognisko. Jedna z brzóz pozbawiona była jednak wiosennych soków, nie wytrzymała ciężaru, kobieta osiadła na drzewcu z wielką otwartością, stanowiącą zaprzeczenie samych duchowych podstaw, na których opierał się ipeen: 
-- To było jak trzęsienie ziemi. 

To właśnie na widok prostoty tego rozwiązania, doktor Lasek po raz pierwszy umierał ze śmiechu, ale i z rozpaczy, że tyle się musi wydarzyć, zanim upiorne wdowy i córki odkryją prawdę: 
-- Jak to jest, panie profesorze, że te kobiety nie mogły się sprawdzić już w akademikach? 
-- Jak mawiał Marquez, niewyczerpaną siłą historii jest miłość niezaspokojona, nie zaś miłość szczęśliwa, doktorze Lasek.

Rys: Paolo Lombardi

http://www.toonpool.com/cartoons/Gabriel%20Garcia%20Marquez_221594